CONTOS Nº 10 E 11: "PODRE DE DIÑEIRO", DE A. MUNRO, E "UN CONTO DE ÉXITO", DE R. BANKS

O dito. Acabamos e non acabamos. O conto de nunca acabar... ¿Queremos seguir? ¿Non queremos?
Mentres o pensamos , aquí presentamos dous tentacións dificilmente rexeitables por quen guste da lectura: un conto da canadiana Alice Munro, conto que a un, no seu día, deixou con ganas de volver sobre el, pola atracción que exerce, e pola dificultade de asilo... Munro é unha veterana escritora de relatos dunha certa extensión, que non chegan a convertirse en novelas, se ben non é amiga de contos breves de seis ou sete páxinas. Gústanlle, ao que parece, as distancias medias. Ten ademais unha gran facilidade para crear personaxes femininos, polo regular metidos en situacións nas que se ven obrigados a tomar decisións non precisamente fáciles, que implican rupturas co seu ambiente familiar, ou de parella, decisións que desde fóra parecerían faltas de sensatez, ou de dubidosa moralidade, pero que elas levan adiante a pesar dos seus remordimentos cunha forza que un non pode deixar de admirar... O conto aquí proposto foi publicado en castelán no libro de relatos El amor de una mujer generosa, na editorial Siglo XXI (temos xa varios libros desta autora editados en España).
O outro conto é de Russell Banks, "Un conto de éxito", incluído no libro de relatos deste autor titulado El ángel en el tejado, ed. Losada. Se premes aquí terás a posibilidade de ler a información da Wiki sobre el, pero traducida do inglés xa sabes como, polo que cada vez que vexas "Los bancos" debes ler (Russell) Banks: en fin... A historia é contada polo propio mozo que a vive, dun xeito moi áxil, natural e humorístico, a pesar dos pesares, e con ese final... Se che gustou o conto de Tobias Wolff, que foi un dos que máis éxito tiveron neste club -ás veces pensamos que este club non foi máis que unha lenta presentación de Tobias Wolff ante os membros do mesmo-, gustarache tamén este outro que, sendo diferente, parece ter un aire co do coche descapotable. Talvez a oportunidade que en ambos a xente da túa idade ten de contar a súa propia historia (e xa sabemos que o narrador de "Dous mozos e unha moza" en teoría non é Gilbert..., pero o parece). Ou talvez non, e é outra razón. Ou non hai parecido e un xa necesita urxentemente a xubilación...
Non deixes de escribir os teus comentarios sobre estes relatos, por favor, sexa agora ou cando sexa: Xullo, Agosto, Septembro... Ata pronto.

Reunión VII (19.6.09): a cadela, a man, o blog e o verán

Derradeira reunión deste club... Todo ten o seu fin (a non ser que pretendamos continuar virtualmente, na rede, cousa que en principio un ten a intención de propoñer, a ver...): reunímonos soamente tres, pois a fin de curso é difícil conseguir xuntar a todos, desgraciadamente.
Falamos primeiro do conto da cadela, "Tapka", do canadianoletón Bezmozgis, que todos tíñamos lido. Chamounos a atención a importancia que o dicir palabrotas ten para el e para ela, e a situación un tanto chocante na que eles dous utilizan esas palabrotas e insultos para chamar ou dar ordes á cadeliña. Orixe, por certo, da discusión entre eles que levará ao accidente. E tamén chamou a nosa atención o final, con ese extraño xiro das últimas liñas, nas que parece que o fondo do conto queda iluminado, mais non dese xeito dos relatos clásicos nos que o enigma era finalmente desvelado na derradeira páxina, para gozo do lector, senón dese outro xeito menos claro e máis ambiguo dos contos que neste club xa estamos acostumados a beber. Como se ao lector o narrador lle presentara unha oferta que non poidera rexeitar: cambiar a perspectiva, ver o mesmo como se xa non fora o mesmo, porque non é o mesmo, sendo o mesmo... ¿Importa se a cadela sobrevive ou non? ¿E que acaso iso é o que se está a tratar no relato? Viva ou morra..., ¿cambia algo no interior do rapaz, na súa relación coa cadela e o matrimonio que vive ou vivía con ela...? ¿Podemos separar todo isto da cultura xudea na que vive e se empapa este rapaz, ou este escritor? ¿Por que ese neno, xa crecidiño, vese a si mesmo escribindo esta historia da cadela, que xa forma parte de ti, agora?Entramos despois no outro relato, "A man", de Jamaica Kincaid. Estivemos lendo dous fragmentos das dúas últimas partes deste... ¿"conto"? Ben, parece que en realidade non é propiamente un conto, se ben pode ser lido como tal. "A man" é o capítulo II da novela Annie John, de Kincaid, publicada en España por Alfaguara. ¿Por que entonces Richard Ford na súa antoloxía presenta este texto como conto? Misterio. Talvez no seu tempo así foi publicado, na revista "New Yorker" ou outra semellante, e de aí a decisión de Ford. Ou talvez foi o propio Ford que, pola súa conta, tomara tal decisión -pouco probable, pois a autora tería algo que dicir ao respecto...-. Quen sabe... Deixémolo estar, e que cada quen pense o que queira... Sexa como sexa, o texto ten a súa propia forza e calidade, e merece a pena lelo como conto, ou como invitación á lectura da novela completa... Ánimo. (En calquera caso, non deixes de dicir neste blog cal é a túa visión deste relato-capítulo en canto teñas algo de tempo... e ganas).
Antes de despedirnos foron repartidos dous contos a maiores, un da canadiana Alice Munro, cada vez máis admirada no noso país -e non só no noso país-, e outro, cun gran sentido do humor, por certo, e cun modo de ser narrado que recorda ás veces á novela de Salinger O vixía no centeo, de Russell Banks. Ambos moi recomendables. A idea é lelos con calma, e logo que cada quen entre neste blog cando lle pete e escriba nas entradas que iremos incluíndo os próximos días os comentarios que estime oportunos, sexa en Xullo, sexa en Agosto ou Septembro. Ou talvez nunca... Depende de nós. Ánimo, outra vez...

CONTOS Nº 8 e 9: "A MAN", DE J. KINCAID, E "TAPKA", DE D. BEZMOZGIS

O venres próximo, ás once, no sitio de sempre, terá lugar a nosa derradeira reunión deste club, pois o curso remata xa... Temos agora con nós a unha escritora non nacida nos EE UU, pero considerada unha autora estadounidense, Jamaica Kincaid, e a unha das novas promesas canadianas, o escritor e cineasta Davis Bezmozgis, de orixe xudeoletón.
Jamaica Kincaid naceu en 1949 na illa de Antigua (colonia británica), no mar Caribe, e chega aos EE UU aos dezaséis anos, podendo ser considerada unha autora estadounidense de adopción (Richard Ford a inclúe na súa antoloxía de autores norteamericanos). En España ten varias obras publicadas en castelán.
Pola súa parte, de David Bezmozgis (nacido en 1973, en Riga, Letonia, cando era parte da URSS) non temos demasiada información na rede, polo menos en galego ou castelán, pero podemos recurir a páxinas en inglés traducidas por ese método, non sabemos se automático ou simplemente criminal. Temos por exemplo a Wiki, se queres...
Ben, pero trátase de ler os contos, ¿non? Veremonos o venres entón...

O relato inclasificable, o terror do bibliotecario

Crumb, cómic e relato; Tomine, cómic e relato; Dylan, música e relato; Tupac Shakur, rap e relato; ídem cos Jedi Mind Tricks... Pero é que Gorey é para darllle de comer a parte: ¿é autor de cómics?, ¿o dedícase máis ben á literatura?, ¿ou será ilustrador?, ¿ou é autor para nenos?, ¿é un paxaro?, ¿é un avión...? Non: é... o que máis medo da: o que se sae de toda clasificación; o xenio maligno escapado dos libracos de Descartes e que utiliza toda a súa industria para romperlle a cabeza ao bibliotecario coa "one track mind" de turno (é dicir, ao común dos mortais).
Ultimamente as obras de Gorey están sendo recollidas pola editorial Valdemar, dentro dunha colección de literatura, pero igualmente poderían ser publicadas por Kalandraka nas súas coleccións de libros ilustrados para nenos de idade indefinida, ou por editoriais de cómics semidescoñecidas para quen non estea no allo (Ponent, Astiberri, Sins Entido,...).
Tamén é certo que unha vez dentro das páxinas goreyanas notarás un certo aire recoñecible... ¿Cal? Ben, as películas de Tim Burton, gran admirador do artista que tratamos agora aquí. A influencia de Gorey na estética burtoniana é recoñecida polo mesmo TB, e ata é visible nos debuxos e espíritu da súa coñecida obra do neno Ostra publicada en España por Anagrama...
Tempo atrás publicamos nese blog pantasma da biblioteca do noso IES (Biblioafonso, o blog para alumnos do insti que non len os alunmos do noso insti -¿quen o le, entonces, mh?-) unha reseña sobre o libro La invención de Hugo Cabret, que pasou sen pena nin gloria a tenor do número de préstamos contabilizados desa obra, reseña na que falabamos da cuasimoda que hoxe vivimos de libros híbridos entre literatura, cómic e ilustración, igual que hai outra parecida que mestura literatura e ensaio (Sebald, Cercas, Trapiello, Pisón, ...). Pois ben, tal moda non é separable da pegada de Gorey, do precedente de Gorey, da forma de narrar ou contar de Gorey: do relato norteamericano inclasificable de Gorey...
Por certo, é posible que teñas na túa casa algún libro que mirabas de neno, na vella colección de Alfaguara Infantil, debuxado ou ilustrado por este... terror do bibliotecario...

Jedi Mind Tricks: "A Vietnam Story"

(Gracias, Íñigo, por esta entrada e a anterior)

Á entrada anterior sobre o rapeiro Tupac Shakur, e insistindo no mesmo, na posibilidade da presencia do relato norteamericano nas letras de rap, incluímo aquí an letra e vídeo de "Uncommon Valor (A Vietnam Story)", do grupo Jedi Mind Tricks. Tivemos dificultades para atopar traduccións das lñetras orixinais, de modo que se alguén se ve con forzas para traducila, que deixe a súa ttraducción nesta entrada en forma de comentario, por favor, ou que diga cal é o enklace adecuado para chegar a ela. Gracias:

Tupac Shakur: "Brenda ten un bebé"

O outron día falabamosb da posibilidade da presencia, solapada ou non, do relato en certas letras de cancións norteamericanos, e poñíamos como posibles exemplos un par de títulos ben coñecidos do inefable Dylan... Imos hoxe co rap, e tiramos das letras do rapeiro non precisamente popuco coñecido Tupac Shakur. Remitímoste a este enlace se queres ver máis letras das súas obras, en inglés ou castelán, pero aquí e a modo de exemplo ofrecemos a versión en castelán de "Brenda´s got a baby", debida a un tal Wayuka, polo que os erros de traducción (e os acertos), así como as faltas de ortografía, hai que apuntalas á súa conta. Aí vai:

Escuché que Brenda tiene un bebé/bueno, Brenda es poco inteligente/es una maldita pena/pues la niña escasamente puede pronunciar su nombre.../(Otro rapero)-Ése no es nuestro problema, es problema de la familia de Brenda.../(2pac)Pues déjame mostrarte como esto afecta a toda nuestra comunidad:/resulta que Brenda nunca conoció a su madre/y su padre era un reciclador al cual se entregó en brazos/es triste/porque apuesto que Brenda ni siquiera sabe/que sólo porque estés en el ghetto,/no quiere decir que no puedas crecer.../Pero ése es mi pensar, es mi propio Apocalipsis/hacer lo que sea necesario para resistir la tentación.../Luego Brenda tuvo un novio/y el novio era su primo, así que veamos como termina todo:/ella trataba de ocultar el embarazo a su familia/a quienes en realidad no les importaba/ni les daba nada, así ella fuera a tener una manada de hijos.../Y cuando llegaba el cheque ya tenían en qué gastarlo./Ahora el vientre de Brenda está creciendo./Pero nadie parece notar ningún cambio en su figura/tiene doce años y va a tener un bebé/enamorada de un irrespetuoso a quien sólo le interesa/el sexo y está loco/y aunque ella piensa que él estará con ella por siempre/y sueña con un mundo donde estén ellos dos juntos/sin embargo/él la dejó y ella tuvo su bebé sola,/lo tuvo en el piso de un baño y sin saberlo/no supo qué botar ni qué conservar.../Envolvió al bebé y lo arrojó al cesto de la basura./Creo que ella pensó que podría escapar.../Que no escucharía su llanto/y ni siquiera notó que el bebé tenía sus mismos ojos.../Ahora el bebé está en la basura, sufriendo.../Su mami no puede ayudarlo, pero duele oírlo quejarse,/Brenda quiere huir/y su mami dice que le está haciendo perder dinero/y los trabajadores sociales van todos los días,/ahora Brenda debe buscar su propio camino/no puede ir donde su familia, no la dejarán quedarse/sin dinero no hay niñera y no podrá conseguir empleo./Así que trató de vender droga, pero terminó siendo estafada,/¿y ahora qué? Ya no hay nada más que vender./Así que ella ve en el sexo, la forma para escapar de ese infierno.../Y así logra pagar la renta, o sea que no se puede quejar./Una prostituta fue hallada asesinada, y se llamaba Brenda./Ella tiene un bebé..../Coro:¿Sabias que ella tiene un bebé?...

¿José ou Tobias?, ¿novela ou conto?

"(...) A Malmcolm Lowry le impresionó bastante la lectura de algunos ensayos de Ortega y Gasset; impresión (...) que gira en torno a la idea de Ortega sobre el hombre concebido como novelista de sí mismo, autor de su propia vida, idea que parecía darle a él, Malcolm Lowry, cierto soporte filosófico, que parecía constituir una cierta racionalización de su propia experiencia de escritor, continuamente abocado a realizar en su propia vida los engendros de su ficción y a ficcionalizar en sus libros los engendros de su propia realidad."

(Jorge Semprún, "Prólogo" a El volcán, el mezcal, los comisarios... (Dos cartas), de Malmcolm Lowry, en Tusquets Eds., 1980)

"Tendo a recordar as cousas do pasado de forma narrativa, en forma de conto ["story"], e crecín rodeado de xente que contaba contos todo o tempo. Deste xeito transmitían eles o que les sucedera. Todos nós tendemos a facelo así, chegar a casa ao final do día e contar o conto sobre o que nos sucedeu. (...) A maioría de nós non vivimos as vidas que se prestan á expresión novelística, debido a que as nosas vidas están fragmentadas así. No lugar do largo arco da experiencia, esa continua unión que está implícita nunha novela, existen estes momentos."

(Tobias Woff, na entrevista "The Salon Interview. Tobias Wolff", páxina 2)

En realidade aínda deberíamos engadir algo a estes dous textos, por clarificar algo máis a cousa: a vida como novela de Ortega mira cara adiante, ao futuro: o home que escollendo faise a si mesmo día a día, capítulo a capítulo, sabendo que a última páxina existe, e quedará sen completar... En cambio, a vida como contos-fragmentos-recordos de Wolff mira cara ao pasado, á sensación que chega de novo en forma de recordo, de fragmento recuperado...

Reunión VI (8.6.09): driving in your car...

Onte tivemos a reunión sobre o conto de Tobias Wolff. Certamente non cremos que sexa o seu mellor conto, pero si que, dadas as nosas circunstancias, era uin dos que podían adaptarse mellor ao noso club (ou non).
¿Cal era en realidade o tema deste conto...? Ben, o propio TW recoñece nesa entrevista da que falabamos nas anteriores entradas que tarda sobre seis semanas en terminar un conto, e que a mitade dese tempo é o que necesita para saber... de que trata ese relato en realidade. De modo que non sexamos demasiado esixentes con nós mesmos: pode levarnos un certo tempo, ¿non? E iso supoñendo que no relato exista iso que damos en chamar "o tema", pois xa Luisfer Romero advertíanos sobre tal cousa, se o buscado é unha mensaxe ou crimen parecido...
As cuestións debatidas nesta reunión foron as esperadas: ¿traiciona Gilbert ao seu amigo, ou non se pode falar exactamentre de traición?; ¿por que ese extraño final co do cambio da cor da pintura, de branca a vermella, nada menos?, ¿é normal que Rafe se vaia co seu papi a Canadá a pescar en Agosto, cando leva coa súa noiva só dous meses e en breve deberá ir a Yale, á universidade, ou indica falta de interese, consciente ou inconscientemente?; coa frase do comezo do conto, ¿quéresenos dicir que hai ou pode haber unha xustificación para o que Gilbert pensa facer sen dúbida?; ¿ten o relato un final tan aberto como algúns pretenden, ou está bastante claro o que vai suceder a continuación?; ¿pretende dicirnos TW que non hai libre albedrío, e que somos dirixidos polo desexo máis alá das nosas pretensións racionalizadoras?; ¿ou pretende dicir que unha persoa namorada débese ao seu sentuimento, á súa propia verdade (en todo caso compartida pola outra persoa implicada) e non debe -"non debe"- atender a outra lóxica, porque sería traicionar á persoa amada e a si mismo?; ¿TW soamente quere contar algo para que o lector pase o rato e cdarlle tantas voltas é perder o tempo, e mellor será para todos cambiar de conversación?; ¿uh...?
Pese ás protestas de S., sempre tan crítico, a verdade é que TW distingue sete fragmentos no relato, e no quinto Gilbert aparece completamente so, falando consigo mesmo, como quen di, e aí probablemente dase o momento clave ou un dos fundamentais do relato, cando Gilbert pensa sobre a traición, etc. (lembremos o parágrafo co que termina ese quinto fragmento). Un tende a pensar -¡en fin...!- que Gilbert, no seu namoramento, sufre un proceso de desenmascaramento: a súa máscara vai caendo pouco a pouco en tanto a súa relación con ela progresa: cae a súa pátina de finxido cinismo, cae a da súa suposta seguridade cara ao seu futuro na universidade, cae a da súa crenza nunha honestidade interior por debaixo do seu xogo de escepticismo moral, cae a fortaleza -outra vez suposta- das boas razóns e principios ante a forza do que sinte e quere con toda a súa alma... Vale. Moi ben. Pero, ¿traiciona ao seu amigo si ou non, a pesar de todio iso? ¿Traiciónase a si mesmo...? ¿Ou será máis ben que Gilbert é precisamente agora, e non antes, unha persoa dunha limpa e brillante sinceridade e honestidade...? ¿E desde onde hai que ver esta actitude ou estas actitudes? ¿Desde onde...?
(A todo isto, ¿non estaremos cargando sobre Gilbert todo o peso da situación, olvidadndo a de ela -¿ambigua?, ¿pasiva en exceso...?- e a de Rafe -¿ti iríaste a pescar con papi nunha situación como a súa?, ¿por que o seu papi ten ese interese por levalo fóra do país, e por que el acepta con toda naturalidade, como pode un ver na escena na que prepara a súa maleta?-. Pode que esteamos demasiado dirixidos neste punto polo feito de que o narrador, que non é Gilbert pero ás veces parece selo, conta a historia desde a perspectiva deste...).
"Driving in your car..."

Outra lenda urbana

Contaba o propio Tobias Wolff fai anos, cando o seu amigo Carver xa morrera, que ambos mantiñan unha estreita amizade. Nunha entrevista que por algunha razón un non é capaz de atopar pola selva da súa casa (...), Wolff dicía que anos atrás Carver estaba moi preocupado porque a súa filla tiña un noivo moi poco recomendable a ollos do seu pai. Xa non recorda un o porque: talvez drogas, talvez outra cousa... O caso é que ambos amigos decidiron planificar a morte dese suxeito tan perigoso, morte que evidentemente non sería... "natural". A cousa co paso do tempo quedou en nada, probablemente porque o amor dela polo cadáver de permiso foi morrendo para así evitar a morte de Romeo. Anos despois ambos escritores decidiron convertir esta historia nun guión cinematográfico, e como tal o presentaron polo menos a unha productora. O guión lles foi devolto porque resultaba... "pouco creíble".
Así o contou TW. Ou así recorda un que o contara TW...

A entrevista en cuestión

Falabamos o outro día -primeira entrada dedicada a Tobias Wolff, ao final- dunha entrevista con Wolff das moitas existentes na rede (ou "na nube", como xa se escoita). Está en inglés e titúlase "The Salon Interview. Tobias Wolff", e ten dúas páxinas, con posibilidade de traducción automática (é dicir, traumática) ao castelán. A entrevista non ten desperdicio, desde logo, e o autor vai deixando caer perla tras perla. Así que podemos agora destacar ou comenatar algunha que outra, animándovos a lela completa pola vosa conta...

• Cabe destacar xa de entrada o gran concepto que ten, como o xa desaparecido amigo seu Ray Carver, e o tamén amigo e vivo e ben vivo, Richard Ford, o gran concepto, dicíamos, dos contos de Chéjov, de quen recorda un extraordinario relato cuxo título non di: "Gusev" (1890). Este conto non acaba de aparecer na rede senón en inglés (pero con traducción automática-traumática ao castelán, se queres: preme aquí ou acá, respectivamente). O fragmento do que fala TW son os seis derradeiros parágrafos desta versión en inglés, e os mesmos na súa pésima traducción ao castelán (na edición de ed. Aguilar non chega a páxina e media).
• Tamén chama a atención, e moito -se ben non é o primeiro en decilo-, que relacione o espírito do conto máis ben co do poema que co da novela...
• Ou o que di sobre a dificultade que moita xente atopa na lectura de contos fronte á lectura de novelas (sendo como son máis extensas): tales persoas non len contos polo mesmo que non len poemas. Os relatos cortos dos grandes escritores (Maupasant, Chéjov, Carver, Alice Munro,...) non posúen finais "claros", non o din "todo", piden unha certa "implicación" por parte dun lector "activo". Eses lectores queren o "peche" que acostuman atopar nas novelas que len (un engade: dun certo tipo de novelas, ou talvez de historias vistas cada día en certos films ou telefilms).
• O propio TW recoñece que lévalle dúas ou tres semanas saber de qué trata en realidade o novo conto que estea a escribir (rematalo, o dobre). Significativo, ¿non?
• Tamén chega a dicir que as persoas tendemos a pensar a nosa vida episodicamente, de modo fragmentario, como se foran relatos cortos, polo que no a pensamos segundo a expresión narrativa típica da novela. Iso incita á reflexión... Pero é que engade algo máis, que pode explicar por que hai tantos escritores estadounidenses de "shot stories": relaciona un certo sedentarismo da xente en Inglatera co éxito alí da novela, e o costume dunha gran maioría da poboación estadounidense a desprzarse moi a miúdo co éxito do realto corto en EE UU. Interesante idea...
  

O dito. Unha entrevista chea de pistas para mellor comprender a un dos mellores escritores de contos norteamericanos da actualidade. Non tan famoso como Carver ou Ford. Quen sabe por que; haberá que preguntalo a algún gurú do mundo editorial, sexa mundial, sexa español. Misterios...

No guru, no method, no teacher

" Los relatos de Wolff, como los de Carver, no están provistos de un final sorpresivo, no tienen por qué poseer un significado rebuscado, alegórico o metafísico. Es la sensación lo que les importa. La impresión. No quieren transmitir al lector un mensaje, una moraleja,sino un recuerdo; como digo, una sensación."

(Luisfer Romero Calero, "De regreso al mundo, Tobias Wolff", 16.7.07)

Vídeo deste chico

Tobias Wolff é fundamentalmente un escritor de "shot stories", certamente, pero ten tamén a sú vertente como novelista. En concreto, en Vida de este chico, como en outras obras del, atopamos un rrealato novelado dunha época da súa propia vida (neste caso, a infancia e a adolñescencia coa súa nai, divorciada e buscando traballo en diferentes puntos dos EstadosnUnidos).
O libro, que é moi bo, tivo no seu día unha coñecida versión cinematográfica, se ben parece que non moi conseguida e que queda por debaixo da "novela" (más ben, relato autobiográfico novelado). Ecco...

Das boas razóns e dos bos principios...

"Éstas eran las razones, y eran buenas razones, pero Gilbert no podía utilizarlas. Sabía que haría lo que iba a hacer vaunque Rafe se quedara y fuera a la misma universidad que él o aunque Mary Ann fuera más calculadora. Las razones siempre tenían un objetivo, aparentar que había una lucha entre los buenos principioos y el deseo. Pero no había habido lucha alguna. Los buenos principios funcionaban sólo hasta que descubrías lo que querías por encima de todo."

(Tobias Wolff, "Dos chicos y una chica", páxina 172, en La noche en cuestión, Alfaguara, 2000. Traducción de Pilar Vázquez)

CONTO Nº 7: "DOUS MOZOS E UNHA MOZA", DE TOBIAS WOLFF

Para a próxima reunión, do luns día 8 de Xuño, á hora de sempre e no sitio de costume, temos un conto dun dos escritores de "short stories" estadounidenses máis importantes da actualidade, Tobias Wolff, se ben incomprensibklemente no noso país non alcanzou aínda a fama dos seus amigos Ray Carver e Richard Ford (o autor da antoloxía coa que comezamos este club-blog, e que fomos pouco a pouco deixando). Os tres amigos formaban grupo -evitaremos a posta introducir aquí a correspondente etiquetiña clasificadora porque neste club non somos moi amigos delas, e menos desa-, e os tres compartían -e os dous que quedan vivos seguen compartindo- a súa admiración polo que consideran o seu mestre e mentor: Antón Chéjov, o espirito deste club, a gran influencia, recoñecida ou non, da maiorían dos contistas norteamericanos en inglés.

De Wolff escollemos este conto, de 1996, incluído no libro de relatos La noche en cuestión (Alfaguara), se ben na antoloxía que tes na túa casa podes ler tamén outro conto máis del ("El otro Miller"). Na rede disopoñemos igualmente de algunha cousa en castelán e en inglés, e aauí tes pois estes enlaces, por se apetece nun momento dado:

• Enlace para acceder ao conto "Powder" ("Po").
• Enlace para o conto "The Deposition" ("A declaración"), do último libro publicado, recentemente chegado ás librrerías en España co título de Aquí empieza nuestra historia.
• E un conto en castelán, "Bala en el cerebro".

Permitímonos engadir agora unha entrevista con Tobias Wolff, en inglés, que non ten desperdicio: preme aquí (son dúas páxinas). E se a queres ler en castelán, preme aquí, se ben a verdadde é que a traducción deixa moito que desexar, porque é desas "feitas pola máquina" que non teñen moito xeito (estilo libro de intruccións de frigorífico traducidads ao castelán en Taiwan, ou cousa parecida: como para tirar o frigorífico...). Na próxima entrada, que caerá en breve nun día ou dous, comentaremos algunha das respostas desta entrevista, tremendamende reveladoras, tanto para mellor comprender contos vistos atrás neste club, como para mellor comprender os contos do propio Wolff...

Contar cantando...

Falabamos na anterior entrada da posibilidade da existencia dun híbrido entre o conto (relato) e o canto (poema), tal e como xa viron Tess Gallagher e Ray Carver...
Imos agora un pouco máis alá, sen abandonar o mapa norteamericano: Bob Dylan (perdón: negámonos a presentalo: porque soe morder, máis que nada).
Recurrimos a un par de cancións (¿cancións-relatos...?) das máis (re)coñecidas:
Da primeira, "Like a rolling stone", foron xa ditas tantas cousas... Unha das máis curiosas é que Dylan ao compoñela pensaba en... ¡Brian Jones! Entre Dylan e o autodestructivo Jones -que morreu na casa de Winie the Pooh, mira ti, el, o primeiro en abandonar das famosas catro jotas dos anos sesenta e comezo dos setenta: Jones, Jimmy Hendrix, Janis Joplin e Jim Morrison- existía unha estreita amizade baseada na mutua admiración -tamén os Beatles sentían tal admiración polo olvidado Jones- e cultivada en gran medida telefonicamente...
Da segunda, "All along the watchtower", tamén hai numerosas interpretacións para dar e tomar. ¡Ata hai alguén por aí que chegou a relacionala coa Caverna de Platón!, ou coa mesmésema Biblia... En fin...
Presentamos dúas versións que se saen do trillado. De "Like a rolling stone", unha cos Stones e Dylan xuntos no escenario, e Dylan... ¡sorrindo! (e incluso mira ao público, e tal), pero é que era difícil non facelo ante o histrión número un do circo do rock´n´roll (atención ao solo de harmónica de MJ: o mundo tende a ignoralo, pero é un gran, gran harmonicista). De "All along...", a coñecida versión de Hendrix, que por certo aparece na película "Una historia del Bronx".


Aquí tedes enlaces para poder ler as letras destas composicións: "Like a rolling stone" en inglés; en castelán, e esperemos que correctamente traducida; letra en inglés de "All along..."; e agora en castelán, e a ver se hai sorte coa traducción...