Tomine na rede

Ofrecemos aquí outra serie de enlaces, agora de Adrian Tomine, o compañeiro de viaxe de Salinger na próxima reunión deste club. vaia por diante xa o que leva á web oficial deste debuxante que tamén publica ilustracións na recoñecida revista de literatura "The New Yorker", na que tantos escritores de relatos publicaron tantas cousas, entre eles o mesmo Salinger.
Ben, e tamén engadimos outros vinculos nos que podes ler información sobre Tomine, ou críticas ás súas obras. Pode que para ti sexa un completo descoñecido, pero no mundo do cómic, e non só no do seu país, EE UU, é hoxe un dos autores máis recoñecidos do así chamado cómic "indie", e un dos debuxantes-guionistas con máis prometedor futuro. Por exemplo, éste. Ou este outro sobre a súa última obra publicada en castelán fai pouco. Do you speak english? E maís que podes buscar ti na rede...

"L´homme qui rit"

O título do relato de Salinger que temos agora entre mans está extraído da desconcertantemente olvidada novela de Victor Hugo (Francia, 1802-1885), "O home que rí" (1969). Neste último enlace recomendamos prestar atención ao apartado dedicado aos personaxes da novela, aos seus nomes, e ao parecido cos personaxes do conto que está dentro do conto de Salinger. Segundo a filla de Salinger no seu libro autobiográfico "El guardián de los sueños" -interesante e cargante a partes iguais-, o seu pai contáballes contos a ela e o seu irmán dun certo personaxe bastante parecido a éste do home desfigurado, relacionado coa mar e os barcos , se a memoria de quen agora escribe non minte demasiado...
Engadimos dúas perlas máis: un enlace que leva a un dos numerosos resumos e/ou comentarios sobre a novela de Hugo que podes atopar en internet, que sempre pode resultar de axuda para botar algo de luz sobre o relato de Salinger, e outro enlace de regalo para que vexas para a túa sorpresa que o malvado Joker de Batman non anda moi lonxe de Victor Hugo, vía cine, polo que parece...

CONTO Nº 5: "O HOME QUE RI", DE SALINGER

Para o xoves día 30 de Marzo, á hora habitual no sitio de sempre,teremos a reunión número cinco deste club. Nesta ocasión o conto é de J.D. Salinger, o famosísimo autor de "O vixía no centeo" ("The catcher in the rye"), e titúlase como unha coñecida novela de Victor Hugo: "O home que rí". Como relato complementario temos unha breve historia escrita e debuxada polo autor de cómics estadounidense de orixe xaponés, o "indie" A. Tomine, estudiante de literatura anglosaxona e moi influído pola forma de escribir de Carver, que á súa vez estabao pola de Chéjov e Hemingway, autores visibles tamén na escritura de Salinger, polo que todo queda na casa... Este conto de Tomine leva por título "Dylan & Donovan", e trata dunha viaxe dun pai coas súas fillas adolescentes (extraños nomes, si).
Para a lectura do conto de Salinger remitímoste aos enlaces xa marcados antes, pero tamén ao texto de Piglia do que xa falamos en anteriores entradas deste blog. Cremos que pode ter interese tomalo como algo parecidio a un guieiro, a ver onde podemos chegar...
Concretando, propoñemos polo tanto o seguinte: se non queres ler o texto de Piglia completo, basta con que leas os tres fragmentos incluídos na entrada deste blog titulada "As teses de Piglia" (ver enlace anterior). Despois, debes centrarte nos fragmentos segundo (Tese VI) e terceiro (Tese VII) dos reproducidos, xa que o primeiro (Tese II) é máis ben da forma de proceder de escritores anteriores como Poe ou Quiroga. Ben, e agora deberías volver a ler o conto de Salinger -ou lelo por vez primeira- distinguindo a Historia I da Historia II, se que consideras que as hai. Finalmente, con toda a paciencia do mundo, trata de responder(te) a estas cuestións: ¿que tensión hai entre ambas historias?; ¿cal sería a historia secreta contada de forma elusiva?; ¿é certo que Salinger está contando dúas historias como se fora soamente unha?; ¿a historia secreta estáse contando co "non dito" (teoría do iceberg de Hemingway, que procede de Chéjov)?
Os membros deste club de segundo de bacharelato, en pleno fin de curso, talvez teñan problemas para asistir á próxima reunión (ou non...), pero en tal caso sempre poden deixar os seus comentarios sobre os contos de Salinger e Tomine aquí, hoxe, o día da reunión, u pouco despois, cando vexan, pero que non deixen de facelo. Por favor...

- Para acceder ao conto de Salinger en inglés, preme aquí: "The Laghing Man".
- Para acceder a ese mesmo conto, pero en castelán, preme aquí: "El hombre que ríe".
- Se alguén sabe dalgún sitio na rede no que sexa posible atopar este conto tarducido ao galego, que deixe un comentario nesta entrada, por favor. Gracias.

Reunión IV (2.4.09): a paixase desde o bus...

Reunímonos finalmente o xoves, dous de Abril. Tíñamos en principio tres contos de EH dos que falar, pero acabamos centrándonos no segundo dos escollidos, "Cat in the rain", que incluso limos enteiro en voz alta dada a súa brevedade. A medida que avanzábamos , íamos comentando o texto, as súas expresións, as numerosas imaxes utilizadas polo autor, os xiros, os posibles sentidos... Lamentablemente os outros dous contos a penas foron tratados, pero sempre cabe a posibilidade de que alguén se anime a escribir algo neste blog... (¡Ar!).
Para o que si houbo tempo foi para que aparecera de novo entre nós o monstro de que-quere-decir-este-señor-con -estes-contos-tan-raros... Un dos presentes -é unha forma de falar- improvisou algo parecido a un conto, por así chamalo, co fin de espantar a esa besta que pretende que acudamos á páxina tal do periódico para atopar a solución a non sei que estraño xeroglífico, que en realidade non hai (nin falta que fai: ¿quen quere un relato desa natureza nun sitio como éste, mh?): Unha persoa colle por enésima vez o bus para facer o tedioso traxecto ata Betanzos -un exótico lugar como calquera outro-. Cando case é o momento da saída, sube con presas alguén, que finalmente senta xunto á outra persoa. Sen pretendelo ningunha das dúas, nace pouco a pouco unha conversación... Ao chegar a Betanzos todo o mundo baixa e as dúas persoas a penas se despiden. Pasan un, dous días, tres, e a persoa do comezo desta historia non pode olvidar á outra, ás súas palabras, o que dixo de tal ou cal cousa. O seu interese vai en aumento. Sinte a necesidade de volver a atopala, e pregúntase se a outra sentirá outro tanto. En calquera caso, "algo" lle chama, algo que non sabe definir, pero algo tan intenso... como ambiguo.
Vale. Supoñamos que esa persoa escribe, e quere expresar todo iso: a ambigüidade, a intensidade, a atracción non sabe moi ben de que... ¿Todo iso ten interese? ¿Ocurre ás veces? ¿Atrae? ¿Di algo sobre a vida, as persoas, as relacións humanas...? Se non se trata de resolver no relato quen foi o asasino de Tal, ou onde está o tesouro de Cal, ou como fará Tal para casarse con Cal, ¿renunciamos a contar a viaxe? E se a contamos, ¿de que xeito, con que palabras, con que imaxes, querendo transmitir que? ¿Un xeroglífico de periódico, deses que ante unha pregunta ben concreta dan "a resposta" correcta e concreta? ¿Desde cando é así a viaxe en bus ata Betanzos, mh...?
Supoñemos que leiches a cita de Tobias Wolff na parte superior dereita deste blog. Este escritor, nun conto titulado "A alegría do soldado", publicado no libro "De regreso al mundo" ,
fai dicir ao seu protagonista que a súa mellor época foi na guerra de Vietnam: "Entonces no lo sabíamos -dijo Hooper-. Solíamos hablar de que cuando regresáramos al mundo íbamos a hacer esto y lo otro. De regreso al mundo íbamos a transformarlo. Pero desde entonces no ha habido más que confusión." (Este conto foi recentemente reeditado no último libro de Wolff, xunto con outros moitos).
Confusión... ¿Confusión...?

Entrevista co vampiro

Na entrevista xa citada na anterio entrada, a George Plimpton tivo con E.H. en 1958, e publicada en castelán no libro arxentino cuxa referencia podes tamén atopar na mesma entrada, pódese ler esta pregunta e esta soamente en certo modo sorprendente resposta do mestre -decímolo polo dos pintores, pero ben pensado, e tendo en conta as imaxes e símbolos dos que calquera escritor que se precie bota man..., ¿a que sorprenderse...?-:

"¿Cuáles diría que han sido sus antecesores literarios, los que más le han enseñado?

Mark Twain, Flaubert, Stendhal, Bach, Turgueniev, Tolstoi, Dostoiewski, Chejov, Andrew Marvell, John Donne, Maupassant, el buen Kipling, Thoreau, el Capitán Marryat, Shakespeare, Mozart, Quevedo, Dante, Virgilio, Tintoretto, Hieronymus Bosch, Breughel, Patinier, Goya, Giotto, Cézanne, Van Gogh, Gauguin, San Juan de la Cruz, Góngora, nos llevaría un día recordarlos a todos. Y además sonaría como si reclamara una erudición que no poseo en vez de tratar de recordar toda la gente que ha tenido influencia en mi vida y en mi obra. Esta no es una vieja pregunta estúpida. Es una pregunta muy buena pero solemne y requiere un examen de conciencia."