Mostrando entradas con la etiqueta TOMINE. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta TOMINE. Mostrar todas las entradas

sábado, 16 de julio de 2011

APÉNDICE: SOBRE OS CONTOS DE CHÉJOV (segundo A. Ibáñez):



Antón Chéjov e a súa arte de escribir contos. Ése é o tema do artígo do escritor Andrés Ibáñez titulado "El caballero de la dama del perrito", publicado no 2001, que queremos introducir agora neste blog a modo de apéndice xa que consideramos que a pegada deste ruso na arte de escribir contos ou relatos na Norteamérica anglosaxona (EE UU, Canadá)é indubidable e esencial se queremos apreciala. Un non ten lido miles de cousas sobre Chéjov, desde logo, pero si algún libro, aquel prólogo, un pequeno artigo por aló... De todo isto o publicado por A. Ibáñez en 2001 é do máis destacable, por lúcido, claro e carente de certos lugares comúns que se soen facer non pouco cargantes. Como é de varias páxinas seleccionaremos algúns fragmentos. Se ben o autor introduce numerosos exemplos que ilustran as súas afirmacións, eses exemplos lamentablemente desaparecerán case totalmente nesta selección, polo que pedimos disculpas:

“Para Chéjov, la vida humana se compone de dos partes: primero, ilusiones; luego, fracaso. El eje que separa ambas partes, que son consecutivas e inevitables, se sitúa en los treinta y tantos años, y se centra en un acontecimiento sin especial importancia y que, por lo general, dura apenas un instante. Esto es lo que podríamos llamar “el mito del instante decisivo”.
Es un instante lo que decide el curso de nuestra existencia (…). El instante decisivo nos alcanza de forma inesperada, nos golpea con fuerza, nos deslumbra, y a partir de entonces ya nada vuelve a ser como antes. Normalmente nos descubre la futilidad y sordidez de la existencia, pero en ocasiones es todo lo contrario, y con el paso del tiempo lo recordaremos como la experiencia cumbre de nuestra vida. En ambos casos, el resultado es el mismo: la certidumbre de que, a partir de ese momento, sólo nos espera la tristeza.
(…) ¿Es así la vida? ¿Así de triste, así de tenue? ¿Somos de verdad tan poca cosa? Chéjov así parece creerlo. Nuestra vida no es algo grande, magnífico y alado que avanza hacia el horizonte. Nuestra vida es un equívoco, una historia de la que no sabemos nada. Vivimos en la imaginación, y no sabemos cómo somos realmente ni cuáles son nuestros verdaderos motivos. (…) Toda nuestra vida sucede en la imaginación, nos desconocemos absolutamente y no tenemos ni la menor idea de lo que de verdad nos importa. Esa es la razón de que nos veamos abocados a la desilusión y al fracaso. Antes de los treinta, todavía hay alguna esperanza. Después de los cuarenta, todo está perdido.
¿Cuáles son nuestros verdaderos motivos? (…) Siempre es un detalle insignificante lo que precipita en Chéjov las reacciones más apasionadas y trascendentales. No sabemos si la vida real es así, pero es probable que lo sea, porque los mayores psicólogos de la literatura de todos los tiempos coinciden todos en señalar esta extraña anomalía de nuestra vida psíquica.
(…) Historia, tema, técnica. El “mito del instante decisivo” le proporciona a Chéjov muchos de sus nudos argumentales. La pregunta “¿cuáles son nuestros verdaderos motivos?” constituye el “tema” de muchas de sus obras. (…) Chéjov, además de disponer de un mito argumental y de un tema principal, cuenta también con una técnica artesanal para realizar sus relatos. (…) Es la que podríamos llamar “técnica de la imagen narrativa”.
(…) Sobre todo en algunos de sus cuentos más breves, Chéjov alcanzó en este difícil arte [de la imagen narrativa] unas cotas de virtuosismo raramente igualadas.
(…) La técnica de la imagen narrativa consiste en colocar ante los ojos de nuestra imaginación una imagen o una serie de imágenes que cuenten la historia por sí solas. (…) Pensemos, de nuevo, en [el cuento] “La bromita”. (…) Estas imágenes componen una especie de historia paralela, que coincide en ocasiones con la historia que “leemos”, pero posee su propia riqueza de connotaciones simbólicas e insinúa paisajes psicológicos y míticos mucho más amplios y complejos que los que parece sugerir la sencilla trama verbal del cuento.
(…) En algunos casos, Chéjov utiliza una sola imagen para hacer que un cuento se convierta para siempre en un recuerdo imborrable de nuestra memoria. Es el caso, por ejemplo, de “La tristeza” (…).
(…) Chéjov es uno de los grandes escritores cómicos de todos los tiempos, y el humor tiene un papel absolutamente central tanto en sus relatos como en su teatro. (…) En su personal versión de “Platonov (Melodía inacabada para piano mecánico)”, Nikita Mikhalkov [¿non debería aquí escribir A. Ibáñez “Mijalkov”, con jota, xa que escribe “Chéjov”, con jota tamén…?] nos proporciona una visión de lo que sería un Chéjov cercano al ideal: diálogos chispeantes, ritmo trepidante, humor desbordante, melancolía arrasadora…
(Andrés Ibáñez, "El caballero de la dama del perrito", artículo publicado en Revista de Libros, nº 57, pp. 41-44, Sept. 2001).


Outro día talvez, quen sabe, volveremos sobre Chéjov, ese autor que tanto admiramos e que tanto influíu e segue influíndo en escritores de contos e relatos (Hemingway, Salinger, Carver, Mansfield, Tobias Wolff, Alice Munro, probablemente Joyce, etc.), pero non só en escritores (Tomine, ¿Antonioni?, etc.).

lunes, 25 de mayo de 2009

Reunión V (22.5.09): os peixes e os pais

Finalmente, e sen a presencia xa dos alumnos de segundo de bacharelato, metidos como estaban nesas datas no seu propio inferno de final de curso, reunímonos soamente tres persoas, posto que as outras non puideron esa presentes por diferentes razóns. Falamos do conto de Carver e dos relatos de Tomine.
Dos dous cóics de Tomine destacamos a súa rareza se os comparamos co que poderíamos chamar os cómics convencionais. Pódese dicir que son distintos, certo. Pero en realidade non tanto, se un é conciente do que son os cómics de xente xa veterana como Robert Crumb, Daniel Clowes, Seth, Juliet Doucet, Chris ware, Joe Matt, Chester Brown, Art Spiegelman, etc., por tan só citar autores "indies" estadounidenses ou canadianos, por aquilo da natureza deste club-blog. Información de todos eles a tes en Internet, e obras publicadas en castelán, tamén, desde fai bastantes anos: están esperando por ti na nosa biblioteca, en outras bibliotecas e en librerías especializads en cómics, ou non. Existen, vaia.
Tamen dos relatos de Tomine destacamos a súa aparentemente extraña maneira de (non) acabar, pero é que o primeiro tomine, e estes relatos son dese comezo deste autor, estaban moi coloreados do estilo de Carver ( é dicir, do estilo de Chéjov, que é de onde Carver o toma).
En canto ao protagonista da reunión, o conto do propio Carver, centrámonos en discutir, por exemplo, sobre quen era realmente o personaxe principal do relato: ¿o neno que xa no o é e conta a historia?, ¿o pai do narrador, tedo en conta o título do conto e o seu comezo e final?, ¿Dummy?,... Invertimos igualmente un certo tempo en falar de cal era a intención de carver con este conto, que pretendía en realidade tranmitirnos con tal historia. ¿Fala da relación entre o fillo co pai, ou do pai co seu extraño amigo, ou implemente do cambio sufrido por Dummy, ou...? Entre unha cousa e outra, fumos ca´ndo na conta da repetición un tanto chocante do número tres no relato, e da importancia das mirads e os ollos (de Dumy da súa mller, dos peixes, da vaca morta,...), talvez relacionado isto co feito de que Dumy é mudo.
Naturalmente. pelexamos unha vez máis coas suxestivas pero non sempre fáciles teses do amigo Piglia (¡e sobrevivimos e todo!). En fin, listos para a seguinte: ¡Tobias Wolff!

sábado, 16 de mayo de 2009

CONTO Nº6: "A TERCEIRA DAS COUSAS QUE ACABARON CO MEU PAI", DE CARVER

¿Que quén é Carver? Aforremos tempo e premamos aquí para ser salvados pola Santa Wiki. Raymond Carver (EE UU, 1938-1988) é para moitos o mellor escritor de relatos cortos de Estados Unidos no s. XX, con permiso de Hemingway, Anderson e compañía, claro. Pero hai outras opinións, por descontado. É un dos grandes, en calquera caso, e moi influído por Hemingway e, sobre todo, polo seu adorado Chéjov, a quen consideraba a súa alma xemelga.

  • Por recomendación de A., a nosa colaboradora neste club, e anxo da garda deste blog, propoñemos para a seguinte reunión (xoves, 22 de Maio, á hora de sempre no lugar de sempre) a lectura do conto carveriano "A terceira das cousas que acabaron co meu pai", publicado no seu día no libro de relatos titulado en España De qué hablamos cuando hablamos de amor (Anagrama). O libro en EE UU editouse en 1981.
  • Como complemento propoñemos o conto "Tres rosas amarelas", que podes atopar na antoloxía que temos levada a cabo por Richad Ford. É o derradeiro relato publicado por Carver antes de morrer (En España editado nun libro de relatos co mesmo nome que o que dixemos). Nel, a modo de homenaxe ao seu mestre, conta a morte de Chéjov nun balneario de Alemaña, e pasa por ser un dos seus mellores traballos.
  • Tamén recollemos o cómic de Tomine da reunión anterior ("Dylan & Donovan"), que non puidimos comentalo.
  • E por se pouco fora, engadimos outro cómic máis de Tomine, "Seis días resfriado". Ambos podes atopalos, con outros máis, na edición de La Cúpula, baixo o título de Sonámbulo y otras historias. (Non o temos de momento na nosa biblioteca, pero si temos o volume dous, chamado Rubia de verano, que contén igualmente moi boas historias breves deste autor de cómics "indie").
Volvendo ao relato protagonista do próximo xoves, suxerimos ter outra vez en conta a teoría de Piglia sobre a tensión das dúas historias no relato contemporáneo porque cremos que pode axudar a entrar neste conto. Tamén queremos sinalar que ao noso entender hai unha certa similitude co relato anterior de Salinger, "O home que rí": outra vez remitímonos á visión dun neno, outra vez hai un personaxe extraño que tende á automarxinación, outra vez hai unha muller... Ben, eses parecidos non queren dicir que sexan historias iguais, desde logo, pero ao mellor telos en conta da certo xogo para o xoves... Igualmente reparar un momentiño no nome de Dummy pode ter algún sentido: "dummy" significa tonto, maniquí, pero a súa etimoloxía está relacionada á palabra "dumb" -¿acórdaste de Dumbo, o paxaro con trompa?-, que significa á vez tonto e mudo...
¿E Tomine? Ben, é sabido no mundo mundial que Tomine comezou cunha serie de historias breves de corte moi carveriano, e por iso hai unha razón de máis para traelo hoxe aquí...

Quedamos pois para o xoves. De aquí a entonces aparecerán outras entradas neste blog que pretenderán engadir algo de información que faciliten a lectura e comprensión das obras de Carver. Contamos cos teus comentarios, como sempre...

lunes, 27 de abril de 2009

Tomine na rede

Ofrecemos aquí outra serie de enlaces, agora de Adrian Tomine, o compañeiro de viaxe de Salinger na próxima reunión deste club. vaia por diante xa o que leva á web oficial deste debuxante que tamén publica ilustracións na recoñecida revista de literatura "The New Yorker", na que tantos escritores de relatos publicaron tantas cousas, entre eles o mesmo Salinger.
Ben, e tamén engadimos outros vinculos nos que podes ler información sobre Tomine, ou críticas ás súas obras. Pode que para ti sexa un completo descoñecido, pero no mundo do cómic, e non só no do seu país, EE UU, é hoxe un dos autores máis recoñecidos do así chamado cómic "indie", e un dos debuxantes-guionistas con máis prometedor futuro. Por exemplo, éste. Ou este outro sobre a súa última obra publicada en castelán fai pouco. Do you speak english? E maís que podes buscar ti na rede...

sábado, 25 de abril de 2009

CONTO Nº 5: "O HOME QUE RI", DE SALINGER

Para o xoves día 30 de Marzo, á hora habitual no sitio de sempre,teremos a reunión número cinco deste club. Nesta ocasión o conto é de J.D. Salinger, o famosísimo autor de "O vixía no centeo" ("The catcher in the rye"), e titúlase como unha coñecida novela de Victor Hugo: "O home que rí". Como relato complementario temos unha breve historia escrita e debuxada polo autor de cómics estadounidense de orixe xaponés, o "indie" A. Tomine, estudiante de literatura anglosaxona e moi influído pola forma de escribir de Carver, que á súa vez estabao pola de Chéjov e Hemingway, autores visibles tamén na escritura de Salinger, polo que todo queda na casa... Este conto de Tomine leva por título "Dylan & Donovan", e trata dunha viaxe dun pai coas súas fillas adolescentes (extraños nomes, si).
Para a lectura do conto de Salinger remitímoste aos enlaces xa marcados antes, pero tamén ao texto de Piglia do que xa falamos en anteriores entradas deste blog. Cremos que pode ter interese tomalo como algo parecidio a un guieiro, a ver onde podemos chegar...
Concretando, propoñemos polo tanto o seguinte: se non queres ler o texto de Piglia completo, basta con que leas os tres fragmentos incluídos na entrada deste blog titulada "As teses de Piglia" (ver enlace anterior). Despois, debes centrarte nos fragmentos segundo (Tese VI) e terceiro (Tese VII) dos reproducidos, xa que o primeiro (Tese II) é máis ben da forma de proceder de escritores anteriores como Poe ou Quiroga. Ben, e agora deberías volver a ler o conto de Salinger -ou lelo por vez primeira- distinguindo a Historia I da Historia II, se que consideras que as hai. Finalmente, con toda a paciencia do mundo, trata de responder(te) a estas cuestións: ¿que tensión hai entre ambas historias?; ¿cal sería a historia secreta contada de forma elusiva?; ¿é certo que Salinger está contando dúas historias como se fora soamente unha?; ¿a historia secreta estáse contando co "non dito" (teoría do iceberg de Hemingway, que procede de Chéjov)?
Os membros deste club de segundo de bacharelato, en pleno fin de curso, talvez teñan problemas para asistir á próxima reunión (ou non...), pero en tal caso sempre poden deixar os seus comentarios sobre os contos de Salinger e Tomine aquí, hoxe, o día da reunión, u pouco despois, cando vexan, pero que non deixen de facelo. Por favor...

- Para acceder ao conto de Salinger en inglés, preme aquí: "The Laghing Man".
- Para acceder a ese mesmo conto, pero en castelán, preme aquí: "El hombre que ríe".
- Se alguén sabe dalgún sitio na rede no que sexa posible atopar este conto tarducido ao galego, que deixe un comentario nesta entrada, por favor. Gracias.